Bazı isimler vardır; kürsüden indikten, unvanlarını geride bıraktıktan sonra bile konuşmaya devam eder. Onlar artık bir görev tanımı değil, bir hafızadır. Türk Büro-Sen geleneğinde Ali Işıklar ismi tam da böyle bir yere oturur. Bugün 75 yaşında, 21. Dönem Milletvekilliği yapmış olan Ali Işıklar, aktif sendikacılık yapmasa da sendikal mücadelede bir akıl hocası olma kimliğini ve saygınlığını korumaktadır. Sendikal mücadele dediğimiz şey de zaten yalnızca “şimdi” den ibaret değildir. Asıl olan, geride bırakılan izdir.
Türk Büro-Sen ve TÜRKAV’ın Kurucu Genel Başkanı Ali Işıklar’ı önemli kılan, sadece yaptığı görevler değil; sendikacılığı bir vicdan meselesi olarak ele almış olmasıdır. O, sendikayı tabeladan ibaret gören anlayışa karşı, üyeyi bir sayı değil, bir emek sahibi insan olarak gören kuşağın temsilcisidir. Bugün sendikal mücadelenin yaşadığı güven sorununu konuşurken, dönüp bu hafızaya bakmak gerekir. Çünkü bazı dönemlerde sendikalar güç kaybetmedi; aksine, ilke kaybetti. Işıklar’ın adı ise bu yüzden hâlâ saygıyla anılmaktadır.
Türk Büro-Sen’in mücadelesi günümüzde de bu hafızadan kopuk değildir. Sendikanın yıllardır sürdürdüğü çizgi, günü kurtarmaya değil, kurumu ve çalışanı birlikte düşünmeye dayanır. Büro çalışanlarının artan iş yükü, görev tanımlarındaki belirsizlik, liyakat tartışmaları ve adalet duygusunu zedeleyen uygulamalar; Türk Büro-Sen’in gündemine sloganlarla değil, ısrarlı bir takip anlayışıyla girmiştir. Bu da sendikacılığın yalnızca ses yükseltmek değil, sorumluluk almak olduğunu hatırlatmaktadır.
Bugün bu mücadelenin merkezinde Türk Büro-Sen Genel Başkanı Türkeş Güney ve ekibinin durduğunu görmek gerekiyor. Türkeş Güney’in sendikal dili, içi boş söylemlerden uzak bir çizgiye sahiptir. Liyakat vurgusu, mülakat sistemine karşı net duruş, görevde yükselme süreçlerine ilişkin hukuki ve kurumsal mücadele; sendikacılığın popüler değil, kalıcı olması gerektiğini gösteren adımlardır. Bu yaklaşım, sendikal mücadelenin bir refleks değil, bir akıl işi olduğunu ortaya koymaktadır.
Ali Işıklar’ın temsil ettiği sendikal ahlak ile Türkeş Güney liderliğinde sürdürülen mücadele arasında dikkat çekici bir süreklilik vardır. Bu süreklilik, kişilere bağlı bir nostalji değil; değerler üzerinden kurulan bir bağdır. Bugün Türk Büro-Sen’in ayakta kalmasının ve sahada karşılık bulmasının nedeni de budur. Çünkü sendikalar, geçmişiyle bağını kopardığında değil; o hafızayı bugüne taşıyabildiğinde her geçen gün daha da güçlenir.
Sendikacılık biraz da emekle kurulan bir sessiz sözleşmedir. O sözleşme bozulduğunda çalışan sırtını döner, korunduğunda ise sendika yalnız kalmaz. Ali Işıklar’ın adı bu yüzden hâlâ anılıyor; Türkeş Güney ve ekibinin mücadelesi bu yüzden dikkatle izleniyor.
Sonuçta sendikal mücadele, sadece bugünün kazanımlarıyla değil, yarına bırakılan ahlakla ölçülür. Türk Büro-Sen’in geçmişiyle bugünü arasındaki bu bağ, sendikacılığın hâlâ bir duruş ve emek meselesi olduğunu hatırlatıyor.
